Achter de Oldehove laat het Wijkpanel Binnenstad een elektriciteitskast omvormen tot kunstwerk door kunstenaar L.J. Van Tuinen. Een artistiek proces, waarin we de binnenstadsbewoners graag meenemen in het proces van L.J.
L.J. van Tuinen:
Ik schilder niet zo heel veel schakelkasten meer, maar als ik het doe dan probeer ik deze als object in z’n geheel te veranderen. Hiervoor maak ik gebruik van Trompe-L’oeil technieken. Zo wordt deze kast als geheel getransformeerd in een zandsculptuur. Ik heb daarvoor gekozen, omdat zand, als bij een strand, refereert aan zee. In dit geval aan de de oude Middelzee. Dit speelt een grote rol in het volksverhaal dat Lammert Kooi mij aandroeg en dat nu op deze kast zal worden verbeeld. Ook het roepen van de vrouw naar de Oldehove en het spinnewiel waar haar arm op leunt zijn direct te herleiden naar dit verhaal.
Een grote inspiratie voor de invulling van de ‘sculptuur’ in de nis is ‘Hollebolle Gijs’. Dit omdat hij vaak leunt in een nis en deze voor het grootste gedeelte opvult zonder dat zijn gehele lichaam te zien is. Het accent komt zo meer te liggen op het hoofd wat ook in dit beeld belangrijk is.
Het leuke van Trompe L’oeil is dat het mij, naast alle perspectivische uitdagingen, steeds enorm uitdaagt om veel verschillende texturen te onderzoeken. Ik leer er keer op keer enorm veel van, omdat elk afzonderlijk werk steeds weer wat anders vraagt en eigenlijk nooit hetzelfde is. Ik heb een aantal voorstudies gedaan voordat ik daadwerkelijk begon aan de schildering. Zo heb ik de hele kast met nis op schaal nagemaakt. De spitsboog van het model heb ik later toch ronder gemaakt zodat deze beter past bij de Oldehove en mooier uitkomt op de kast. Hierdoor kreeg ik veel meer inzicht in de daadwerkelijke ruimte die ik, als illusie, in het kastje schilder.
Dit gaf mij ook een beter idee waar lichtval en schaduw precies zouden moeten zitten en hoe donker of licht deze op alle plekken in de kast zouden moeten zijn. In Amerika heb ik veel modellen gemaakt die als studies voor objecten of ruimtes in schilderingen dienden en zo leerde ik het belang hiervan. Meer begrip is meer overtuiging. De rest van het concept zet ik met photoshop en eigen foto’s van mijn model en tevens vriendin, in elkaar. De laatste stukjes uit de puzzel vallen tijdens het maken in elkaar.
Ook heb ik veel met de textuur van zand geëxperimenteerd. Vrijwel alle penseel en kwast-technieken werden door mij te grof bevonden en uiteindelijk ben ik verschillende kleuren in verschillende verfdiktes met een tandenborstel gaan spatten. Die aanpak leverde de beste resultaten op. Enige nadeel is dat het bijna niet te controleren is. En zeker niet op deze schaal met zoveel details. Dit heb ik opgelost door grote stukken steeds af te dekken waardoor ik me steeds op kleine open stukken van de schildering kon concentreren.
Een enorm arbeidsintensief proces van gecontroleerd spetteren volgde. Zo intensief dat ik er zelfs en dubbele vingerblessure aan over hield, maar goed, alles voor kunst. Dat heb ik ook vaak gedacht wanneer ik bibberend van de kou op de grond lag wanneer dat nodig was. Uren. En dan ook nog met die enorme wind die onophoudelijk achter de Oldehove langs dendert.
Afijn, het spatteren met een tandenborstel alleen was nog niet genoeg vond ik. Ik wilde nog wat grovere textuur toevoegen om het zand wat korreliger aan te laten voelen van afstand. Ik wilde dit aanvankelijk met kanariezand doen, zoals ik wel een doe bij het schilderen van roest-immitaties, maar koos er nu voor om te experimenteren met fijne ‘anti-slip siliconen korrels.’ Dit is duurzamer, omdat het beter samenwerkt met de verf en dat is nodig, omdat het object zich buiten bevindt. Deze korrels kon ik aanbrengen in een mix met een verhardende doch buigzame laag die perfect aansluit op de vier onderlagen van waaruit het werk is technisch is opgebouwd. Hier overheen verschijnt de schildering.
